De kijkdoos van Pierre Claes is verwerkt in een ijzeren buizenconstructie.
In de doos zijn ijzeren kogels te zien: grote bruine (eieren van de gewone haring) en kleine zilveren (eieren van de herontdekte schijnbaar uitgestorven haring).
Via spiegels tussen de kogels zien we onszelf uit een ongewone hoek. Voor velen een onbekende kant, terwijl deze zijde belicht zal worden op het ritme van de oostendse vuurtoren. We zijn een spion geworden van ons eigen ik.
De sculptuur is opgevat als een machine die ons toont, dat wat de toekomst brengen zal, eigenlijk in het verleden is ontstaan. En als wat komen zal ons afschrikt, zijn we gewoon bang van wat we vandaag bedenken, realiseren en samenstellen... en van onszelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten